Als Demiclown reis ik door heel Vlaanderen met de trein. Die heeft vandaag weer vertraging. Deze keer zit het wel mee. De vorige trein richting Antwerpen staat nog op het perron met open deuren. Ik stap in en wacht. Terwijl ik constateer dat de trein blijft stilstaan, komt de volgende trein naar Antwerpen al aan. De conducteur informeert dat de andere trein eerder vertrekt, dus ik spurt naar die trein.
Met een gelukzalige ‘oef’ sluiten de deuren zich achter mij. Buiten adem installeer ik mij in de trein die wél rijdt. Plots stijgt mijn hartslag. Mijn koffer! Ik speel de film van de afgelopen minuten af in mijn hoofd, en ik realiseer me dat mijn koffer verweesd op de andere trein in Gent staat.
Mijn overlevingsinstinct neemt het over, en ik klamp het boordpersoneel aan. Troostend vertelt de conducteur me dat er zoveel wordt achtergelaten. En dan de druppel: ze voegt er luchtig aan toe dat waardevolle zaken meestal gestolen worden.
“Wat ben je kwijt?” vraagt ze
Ik antwoord vol tristesse: “Een rode koffer met materiaal van onschatbare waarde.”
Voor het eerst in mijn leven vertel ik over de Demiclowns alsof mijn leven ervan afhangt. Als clown Lily heb ik een koffer met voorwerpen bij. Dat zijn mijn handvaten als ik mensen met dementie bezoek. Het zijn dingen die passen bij de rollen die personen hadden in hun leven. Decorstukken, zeg maar. Zoals de lintmeter die een kleermaker terugbrengt naar zijn vroegere passie en talent. Een zakdoek met rode bolletjes die de ogen van een dame doen fonkelen, alsof ze weer op het schip woont. Het plastic Mariabeeldje uit Lourdes dat deze tip van een diepgelovige opleverde: “Je vult het beter met wijn dan wijwater.” De houten vouwmeter die telkens transformeert in een ander attribuut.
Ondertussen staat de boordcommandant bij ons. Samen bellen ze naar hun collega op de andere trein. We krijgen de verlossende boodschap: “De koffer is gevonden!” En nog meer goed nieuws: alles zit er nog in. De inhoud die zo uniek is dat het ontbrekende naamlabel een verwaarloosbaar detail wordt.
Mijn redders in nood voelen instinctief aan dat ik enkel kan werken als Demiclown met mijn koffer in de hand. Die is er altijd bij als ik mijn rode neus opzet. Voor mijn clown Lily is het haar houvast als zij reist door de wereld van personen met dementie.
En dan gebeurt het wonder
Tijdens een tussenstop in Sint-Niklaas rijdt onze trein het station binnen zodat deze tegenover de trein-met-mijn-koffer staat. Ik zie mijn koffer van het ene NMBS-uniform naar het andere gaan, en ik kan mijn tranen amper bedwingen.
Over Emily
Emily ontdekte clownen via improvisatietheater. Na enkele jaren ging ze op zoek naar de theoretische onderbouwing van wat ik al spelend had ontdekt. Daarom studeerde ik dramatherapie.
Als clown Lily laat ze zich regisseren door personen met dementie. Ze betrekt al wie hen liefheeft en al wie hen verzorgt. Daarbij heeft ze oog voor het levensverhaal van de personen met dementie, én voor wie ze nu zijn.
Comments