Mijn weg in de 7-daagse opleiding...

Benieuwd en vol spanning neem ik straks samen met Sharon de trein richting Gent. Ik ben superblij en dankbaar dat ik de kans krijg om de opleiding in de demiclown-methodiek te mogen volgen. Ik ben dankbaar voor het vertrouwen van de directie en mijn mede-referent dementie in mij. Samen met Sharon bespreek ik onze verwachtingen voor de opleidingsdagen en we denken al na over de nieuwe vaardigheden die we zullen opdoen. De treinreis geeft ons de tijd om ons voor te bereiden op onze eerste dag opleiding. Ik voel een mengeling van nieuwsgierigheid en gezonde spanning in mezelf. Het idee om meer te leren over de demiclown-methodiek zorgt ervoor dat ik er keiveel zin in heb.

DAG 1 op 28 april

Na dag 1 is het meteen duidelijk: dit belooft niet alleen een professionele groei, maar ook een persoonlijke reis te zijn.

De eerste dag heeft me al zoveel inzichten gegeven en ik voel dat er nog meer op ons te wachten staat. Een dag volledig buiten mijn comfortzone. Nieuwe mensen vormen altijd een uitdaging voor mij. Ik ben meestal het type dat de kat uit de boom kijkt bij onbekende groepen en personen. Maar daar was vandaag duidelijk geen tijd voor.

Meteen sprongen we erin, samen met Lara. Het was leuk om te zien hoe iedereen in de groep zich openstelde en bereid was om te leren. Ik voel dat Sharon mijn steun en toeverlaat wordt gedurende de dag; zij is iemand die ik al ken en waar ik me goed bij voel. Gelukkig valt de groep me erg mee en al snel voel ik me op mijn gemak. Hoewel ik me prettig voel bij de groep, ben ik nog niet helemaal bij mezelf. De verschillende opdrachten zijn een echte uitdaging voor me. Steeds weer merk ik dat ik uit mijn comfortzone wordt gehaald. Het is me na de eerste opleidingdag meteen duidelijk dat deze cursus ‘meer’ is dan zomaar een training.

Het gaat niet alleen om het leren over dementie, maar ook om een diepe persoonlijke groei.

Met een tevreden en dankbare blik kijk ik terug op deze dag. Het belooft een boeiende opleiding te worden, zowel voor Flo de ergotherapeute als voor Flo als persoon.

Met een nieuwsgierige blik kijk ik uit naar wat de volgende dagen zullen brengen.

Zal ik in staat zijn om mijn angsten te overwinnen en mijn grenzen verder te verleggen?

Zal ik nieuwe vaardigheden ontdekken die me niet alleen in mijn werk, maar ook in mijn dagelijks leven kunnen helpen? Eén ding is zeker: deze opleiding is een kans om te groeien en te bloeien, en ik ben vastbesloten om er het beste van te maken.

DAG 2 op 12 mei

Lara vertelde ons dat we volgende keer les zullen krijgen van Shana. Ze voegde eraan toe dat Shana bewegings- en danstherapeute is. Meteen sloeg de ‘paniek’ toe in mijn hoofd. Ik dans namelijk heel graag en beweeg ook met veel plezier. Het probleem is echter dat ik dit niet zo gemakkelijk doe in aanwezigheid van mensen die ik nog niet goed ken. Dit belooft opnieuw een uitdaging voor mij te worden: een uitdaging om de ‘denk-knop’ uit te schakelen en gewoon te gaan.

DAG 3 op 26 mei

Tijdens de vorming zelf werd die innerlijke strijd meteen voelbaar. Aan de ene kant was er het verlangen om me over te geven aan de beweging, om mijn lichaam het verhaal te laten vertellen zonder dat mijn hoofd constant commentaar gaf. Aan de andere kant was er die rem, die voorzichtigheid die me telkens weer tegenhield. Maar wat me opviel, was dat ik niet de enige was. Er hing een soort gedeeld ongemak in de ruimte, en precies dat zorgde voor een gevoel van verbondenheid. We zaten allemaal in hetzelfde schuitje.

Shana begeleidde ons met een kalme, veilige energie. Ze nodigde uit zonder te forceren, en dat maakte het verschil. Stap voor stap voelde ik mijn weerstand een beetje afnemen. Ik begon me te focussen op mijn ademhaling, op de muziek, op het ritme van mijn voeten. Even liet ik de stemmen in mijn hoofd zwijgen. Even mocht het gewoon zijn zoals het was.

Ik merkte hoe mijn gedachten alle kanten opgingen. “Wat als ik het niet goed doe?, Wat als anderen me raar vinden?,Wat als ik vastloop en niets durf?”, ...

Het zijn van die vragen die zich als een stroompje door mijn hoofd wringen en die het spontane meteen blokkeren. Tegelijkertijd voelde ik ook een kleine vonk van nieuwsgierigheid. Misschien kan dit me juist helpen om uit mijn comfortzone te stappen? Misschien kan ik ontdekken hoe bevrijdend het is om te bewegen zonder dat er iemand een oordeel velt – zelfs ikzelf niet.

Na afloop voelde ik me licht – een beetje moe misschien, maar vooral opgelucht.

Ik had mezelf overwonnen, al was het maar een beetje.

De uitdaging bleek niet zozeer te liggen in het bewegen zelf, maar in het toelaten van kwetsbaarheid. En dat is misschien wel het mooiste wat deze vorming me tot nu toe geleerd heeft.

De zoektocht naar mijn kostuum

Het begon niet met een duidelijk beeld. Geen pasklaar idee van wat mijn clown zou dragen. Alleen een gevoel: iets vrouwelijks, maar toch stoer. Iets waarin mijn zachtheid zichtbaar mocht zijn, zonder dat ik mijn kracht moest verbergen. Een outfit die mijn creativiteit liet spreken, met texturen en kleine details die pas opvallen als je écht kijkt. En bovenal: iets dat klopt. Iets dat past bij mij.

Ik begon te zoeken. Niet in een winkel met nieuwe kleren, maar in de kast van mijn mama, in mijn eigen kast, in de kringwinkel,… Soms vond ik niets. Soms vond ik iets dat op het eerste gezicht ‘nee’ zei, maar dan ineens precies bleek te passen, als ik het net anders combineerde. Langzaam groeide het. Niet alleen de outfit, maar ook het personage: gevoelig, met een open blik. Iemand die durft te tonen wat zacht is, maar ook stevig staat.

De outfit werd een verlengstuk van wie ik ben op de scène – niet verkleed, maar aangekleed in mijn eigen kleuren.

Het was geen snelle zoektocht. Maar het was een creatieve tocht vol vondsten, keuzes en soms twijfels. Op een dag wist ik: dit is het. Dit ben ik, dit is mijn personage: Mimi.

Dag 4 op 16 september

Vandaag draaide alles om verdieping. Een meer theoretische dag, boordevol inzichten en nuttige handvatten die we meteen konden meenemen in onze eigen groei. We kregen ook de taak om onze outfit af te werken – een creatieve uitdaging die ons hielp om onze personage verder vorm te geven. Het hoogtepunt? Voor het eerst op pad. Spannend én bijzonder om in deze rol naar buiten te treden en het geleerde in de praktijk te brengen.

Finaliseren van mijn kostuum

Er zit iets unieks en warm aan het dragen van een zelf samengestelde outfit. Het is niet alleen een “kostuum”, het is een plek. Een veilige plek waarin ik durf te spelen, te vertragen, te kijken en te voelen. Ik heb gemerkt dat mensen anders naar me kijken als ik de outfit draag. Ze worden zachter. Misschien omdat ik ook zachter word. Maar ook helderder, en soms ronduit brutaal — zoals alleen een clown dat kan zijn.

De zoektocht is misschien nooit echt af. Misschien zal er een nieuw stuk bijkomen of zal ik iets vervangen dat zijn tijd gehad heeft. Maar de kern blijft: het is een levend geheel, net als mijn personage. En elke draad vertelt een beetje wie ik ben — tussen het speelse en het serieuze in, tussen vrouwelijkheid en kracht, tussen kwetsbaarheid en lef.

Eerste keer op bezoek in het woonzorgcentrum

Onze allereerste keer was een heel warme en leerrijke ervaring. Tijdens het verkleden merkte ik een gezonde spanning. Ik hoorde dat Sharon het gevoel kon beamen. Van het samen omkleden, het aanbrengen van de laatste details aan onze outfit, tot het langzaam in ons personage glijden. Een mengeling van spanning, nieuwsgierigheid en verwondering.

Eenmaal binnen bij de bewoners vertraagde alles. We stapten een andere wereld in, eentje waar kleine gebaren groots kunnen zijn. Blikken, stiltes, een hand die terugknijpt, een glimlach die oplicht. We vonden elkaar heel snel in het spel samen met de bewoner.

Wat begon als een oefening werd al snel een reeks echte, intieme ontmoetingen – puur, kwetsbaar en ontroerend mooi.

Dag 5 op 7 oktober

Lesdag 5 was een bijzonder interessante en waardevolle ervaring. Het voelde als een moment van zowel vooruitgang als consolidatie, waarin we alles wat we tot nu toe hadden geleerd, konden herhalen, verdiepen en nog meer eigen maken. Het was een dag die me niet alleen nieuwe inzichten gaf, maar ook bevestigde hoe ver we al gekomen zijn.

We begonnen de dag met een korte reflectie op alles wat we de afgelopen weken hadden meegemaakt. Het was mooi om terug te kijken naar de eerste keren dat we als demiclown aan de slag gingen en te zien hoeveel we sindsdien zijn gegroeid. We hadden technieken geleerd, maar vooral ook ontdekt wat werkt voor ons als individuen en wat ons juist tegenhoudt in het proces.

Lesdag 5 was voor mij een mooie herhaling van alles wat we tot nu toe hebben geleerd, maar ook een nieuwe stap in het proces. Het heeft me geholpen om technieken nog dieper te verankeren, maar ook om meer vertrouwen te krijgen in het proces.

Tweede keer op bezoek in het woonzorgcentrum

Onze tweede was een totaal andere ervaring dan de eerste keer. Waar we de eerste keer nog met veel spanning en onzekerheid de ruimte binnenstapten, voelde het nu al een stuk vertrouwder. We waren al wat meer op elkaar ingespeeld, hadden een beter gevoel voor elkaars timing en reacties, en dat maakte een wereld van verschil.

Onze interacties met de bewoners waren nu natuurlijker. Waar we de eerste keer nog wat moesten zoeken naar wat wel en niet werkte, hadden we nu al een duidelijker gevoel voor de dynamiek. Er was een gevoel van speelsheid in de lucht. We durfden meer te experimenteren, konden makkelijker in het moment zijn en dat zorgde voor veel meer vrijheid in onze interacties. Het was alsof we steeds beter konden vertrouwen op onszelf en op elkaar. Sharon en ik waren niet langer twee individuen die op elkaar moesten afstemmen; het voelde nu meer als één entiteit, één team dat samen een verhaal vertelde.

Live-dag op 23 oktober

Ik voelde de afgelopen weken een gezonde spanning opbouwen voor de live-dag. Een combinatie van spanning en nieuwsgierigheid. Sharon en ik hebben ondertussen enkele keren op bezoek gegaan in ons woonzorgcentrum. We zijn ondertussen wat op elkaar ingespeeld, en ik voel dat Sharon mijn ‘veilige haven’ is.

Jammer genoeg kan Sharon niet aansluiten op de live-dag en dat zorgt ervoor dat bij mij de stress toch wel toeneemt. Ik ga vol goede moed naar de live-dag en ben dankbaar voor de kans die we krijgen. Het belooft niet zomaar een vorming-dag te worden, maar een hele mooie en leerrijke ervaring.

Ik voel meteen dat de andere cursisten dezelfde spanning ervaren. In de voormiddag bereiden we ons voor en leren we aan de hand van korte casussen de bewoners een beetje kennen.

Mijn grote uitdaging is om uit mijn eigen hoofd te stappen, om mezelf niet continu vanuit een helikopterbeeld te bekijken. Om geen interne commentator te zijn voor mezelf. Omdat Sharon er niet bij kan zijn, krijg ik de kans om met Stefanie (medecursist) op bezoek te gaan. Dit zorgt bij mij voor wat extra spanning. Hoe gaat dit verlopen? Zal ik mijn interne commentator kunnen ‘uitzetten’ en me in het moment inleven?

De eerste stappen als ‘nieuw’ duo zijn er van absolute onwennigheid. Wat moeten we doen? Wat konden we doen? Hoe spelen we in op elkaar? Maar toen we elkaar aankeken, begrepen we dat de kracht een clown ligt in de eenvoud: in de speelsheid van een trage beweging, de lichtheid van een gekke grimas,…

Langzaam begon de spanning te verdwijnen. Bewoners glimlachten, lachten zelfs, en we begonnen te merken dat een glimlach iets universeels is – het is geen kwestie van leeftijd of gezondheid, maar van contact maken, van het delen van een moment samen. Die kleine momenten van verbinding, van gezamenlijke lach, gaven ons de ‘moed’ om door te gaan.

De nieuwsgierigheid om meer te leren, om beter te worden in het aanvoelen van wat wel en niet werkt, groeide met elke nieuwe interactie.

Na deze ervaring besefte ik iets belangrijks: dit gaat niet niet alleen om het brengen van contact, maar het durven zijn, het omarmen van de onzekerheid, het vinden van een gemeenschappelijke taal met mensen die je in eerste instantie misschien niet kent of niet begrijpt. En vooral, het leert je om je eigen stress en spanning los te laten, en die te transformeren in iets moois, iets verbindend.

Het was misschien een beetje chaotisch, het was misschien niet perfect, maar dat was juist het mooie ervan. We waren er, met onze harten open, nieuwsgierig naar wat we zouden leren en delen. Het was de eerste stap van veel meer, en ik kan niet wachten om deze reis verder te zetten. Ik besef na vandaag des te meer dat ik zoveel aan het leren ben tijdens deze vormingsreeks. Ik leer veel nieuwe technieken, maar ik leer ook heel veel over mezelf.

Voorbereiding op de laatste lesdag

Het opmaken van de aankondigingsposter was voor Sharon en mij een leuke ervaring, niet alleen omdat we onze creativiteit konden uitleven, maar vooral omdat het ons de kans gaf om samen terug te blikken op de afgelopen maanden.

Terwijl we aan de poster werkten, besefte ik hoeveel we beide waren gegroeid, zowel als duo als individuen. Het voelde als een gezamenlijk reflectiemoment, waarbij we niet alleen de visuele kant vormgaven, maar ook de essentie van alles wat we geleerd hadden.

We begonnen met het idee om de poster eenvoudig maar krachtig te houden. Het moest een visuele weergave zijn van het clownen. Terwijl we de afbeeldingen en kleuren kozen, besefte ik dat elk element op de poster een stukje van onze ervaring symboliseerde. Het was een leuke en leerzame taak om samen te werken, omdat we elkaar echt aanvulden. We gingen van het ene idee naar het andere, en uiteindelijk creëerden we een poster die niet alleen onze ervaringen als demiclowns vastlegde, maar ook de essentie van wat het betekent om samen te werken en te groeien.

Het opmaken van de poster was dus niet alleen een creatieve opdracht, maar een mooi moment van reflectie en samenwerking. Het bracht ons terug naar het begin van onze reis, maar ook naar alles wat we sindsdien hadden ontdekt.

Tijdens de laatste vorming-dag zullen we de kans krijgen ons poster voor te stellen en onze ervaringen en reflecties te delen in een pitch met Lara en de medecursisten. Het voelt als een mooie afsluit van deze vorming.

Nog even dit…

Als afsluit van dit ‘dagboek’ die ik bijhield tijdens de vorming wil ik nog eens stilstaan. Een moment nemen om Lara en Shana te bedanken voor de mooie vorming. Om Stefanie, Pheadra, Hanne te bedanken om net zoals ik telkens met een open blik naar de vorming te komen. Om Sharon te bedanken om mijn veilige haven te zijn tijdens deze vormingsdagen en samen met mij dit avontuur aan te gaan.

Om Michèle en Greet te bedanken om te geloven in mij en me deze opleiding te laten volgen. Om ‘Mimi’ te bedanken mij uit mijn comfortzone te trekken en zoveel bij te leren…