Naar Compostella voor Demiclowns

Er werden al straffe acties georganiseerd voor de Demiclowns, maar dit? Go big or go home, moet Sabrina gedacht hebben. Ze wandelt 82 kilometer van Pontevedra naar Santiago de Compostella ten voordele van de Demiclowns. Straf! Haar verhaal.

Fan van het eerste uur

Enkel jaren geleden kwam ik in contact met de Demiclowns. Ik werkte al een tijdje als vrijwilliger in een rusthuis in Dilbeek, waar ik de Demiclowns eens uitnodigde. Zo kwam ik in contact. "Dat wil ik ook kunnen!", dacht ik toen. Ik volgde een opleiding tot zorgclown bij Clownsense en volgde heel wat vormingen van Demiclowns. Tijdens de opleidingen ben ik mezelf tegengekomen. In je clownspersonage leg je een stukje van je eigen persoonlijkheid. Het heeft me goed gedaan. Ik wil me dan ook graag inzetten voor de Demiclowns. Ik hoop dat ik met mijn wandeltocht anderen kan inspireren om zich in te zetten voor mensen met dementie.

Goed voorbereid

Eindelijk was het zover! Na 2 jaar voorbereiding kon ik vertrekken op haar wandeltocht. Ik vertrok 6 september vanuit Zaventem naar Spanje. Twee dagen later startte mijn tocht. In totaal wandel ik ongeveer 82 kilometer, van Pontevedra naar Santiago de Compostela. Het is niet de eerste keer dat ik haar wandelschoenen aantrekt voor een stevige tocht. In 2019 wandelde ik ook al eens van Dilbeek naar Scherpenheuvel, bijna 100 km.

Pontevedra - Combarro (15 km)

De tocht vertrok in Pontevedra, de hoofdstad van de Galicische Rias Baixas aan de Iglesia de la Peregrina. In de bovenste gevel zijn de Apostel Santiago, San Roque en La Peregrina afgebeeld, de drie heiligen die de Pelgrims op hun tocht naar Santiago beschermen.

De eerste etappe bracht me van Pontevedra naar Combarro: 15 kilometer. Wat een fantastisch mooie route! Ik passeerde twee eeuwenoude kloosters en onderweg kruiste veel pelgrims. Zo kwam ik ook David tegen, een Portugees die een paar kilometers meestapte en ik bij elke stop terug tegen kwam. Grappig! Het zicht vanuit de bergen over Combarro was adembenemend en in het dorpje zelf is de tijd blijven stilstaan. Alvast een mooie start van de wandeltocht.

Combarro - Ribadumia (21 km)

De tweede dag werd de zwaarste tocht, zowel fysiek als mentaal. Het was emotioneel heel zwaar voor mij, ik kon mijn overleden papa vandaag zijn laatste rustplek gegeven in het Armenteiraklooster. Op zo'n moment moet je even tot rust komen en de emoties een plaats geven. Een gevoel van geluk volgt snel.

Ribadumia - Vilanova De Arousa (17 km)

Na de zware tweede etappe was dag drie een hele kalme en rustige tocht met veel mooie wijngaarden en authentieke dorpjes onderweg. Eventjes kreeg ik het even moeilijk toen ik een trouwfoto en een beschreven steen achterliet op een verlaten plek tussen de wijngaarden. Elke dag wandelen bracht me meer mentale weerbaarheid en rust. In de verte verschijnt de zee: wat zit het grote geluk toch in kleine dingen.

Vilanova De Arousa - A Picaraña (12 km)

De voorlaatste dag begon normaal gezien met een boottocht, maar... motorpech! We waren 20 minuten uit de haven toen de motor van de boot het begaf en we stilletjes terug richting haven moesten. Alles was goed geregeld, dan maar met de bus naar Pontesecures, het startpunt van de wandeltocht. Het werd een heel bijzondere dag. Na een tijdje wandelen zag ik een mooi bankje in de schaduw. Daar zat een dame op met een hoedje, ze was aan het breien. Ik zette me neer en vroeg haar waar ze vandaan komt. "Nederland", zegt ze. "Oh, dat is makkelijk! Dan spreken we dezelfde taal!". Hanneke verloor haar man 2 jaar geleden aan een zware ziekte en heeft zijn as mee. Ze strooit overal een beetje uit op bijzondere plekken, hij wou zo graag de Camino naar Santiago doen. Ik vertel haar ook over het moeilijke jaar dat ik achter de rug heb en we luisteren rustig naar elkaars verhaal. Hier nam ik echt de tijd om te luisteren. Ik heb het gevoel dat hoe langer ik wandel, hoe rustiger ik word. Het doet wat met een mens, zo een camino naar Santiago de Compostela. En dan nog voor zo'n fantastisch goed doel.

A Picaraña - Santiago De Compostela (16 km)

Wat een zware etappe, die laatste. Van begin tot het einde van de tocht was het geleidelijk aan stijgen. Naarmate ik Compostela naderde kwam ik ook heel veel andere pelgrims tegen. Zo ook Benny uit Boston en een mevrouw uit New York. Benny wist dat ze in België lekkere frietjes hebben. "Natuurlijk", zeg ik. "Dat zijn de beste frietjes ter wereld!". Tijdens de laatste kilometers en bij het toekomen op het plein aan de kathedraal kreeg ik het even moeilijk. Ik ben heel trots op mezelf dat ik heb volgehouden. Het avontuur heeft me sterker en milder gemaakt. Je moet het hebben meegemaakt. Het is fysiek redelijk zwaar en zeker ook psychologisch maar het gevoel tijdens en achteraf is fantastisch. Tijdens de mis deze avond in de kathedraal ben ik Hanneke (de vriendelijke dame uit Nederland) terug tegengekomen. We zwierden kusjes naar elkaar. En bij het afscheid zei ze tegen me "God bless you".

Nu naar huis, en nog een dag verlof om even te recupereren.

Hopelijk heb ik een heel mooi bedrag ingezameld voor Demiclowns vzw. Ik kom binnenkort persoonlijk de cheque overhandigen aan Lore en Lara, de oprichtsters van Demiclowns!

Sabrina maakt het verschil, jij binnenkort ook?

Demiclowns vzw is een privé initiatief dat zonder subsidies tot stand komt, dus dat elke gift telt. Met haar wandeltocht maakt Sabrina het verschil!

Wil jij ook een actie opzetten ten voordele van de Demiclowns? Stuur ons een mailje, wij helpen je graag!