Waarom heb ik als demiclown een koffer bij, en wat zit daar in hemelsnaam toch allemaal in?
Voor ik vertrek open ik mijn koffer, mijn ogen glijden langs de materialen:
✅ Schoenen
✅ Rode neus
✅ Outfit van Odette
✅ De gebreide lapjes (die komen vandaag misschien wel van pas want de bewoonster die we een Levensverhaalbezoek brengen was vroeger naaister
✅ Het bontje (dat ik een beetje beter in mijn koffer duwen anders steekt die
nog wat uit)
Ik nam afgelopen week nog een ‘verse’ Zondag mee van de bakker , die kraakt bovenop
mijn spullen en mijn hoedje zit er langs geduwd, mh … dat zal zich vast straks wel weer
ontvouwen.
De koffer vertelt een verhaal
Mijn koffer oogt charmant. Het is een bruine koffer met metalen sloten en een geruit stofje aan de binnenkant mét een klein vakje. Hij diende een paar jaar geleden als eerste reiskoffer voor mijn kinderen. Nu is het een vast attribuut voor mijn Demiclown Odette.
De geel-bruine ruiten brengen me in mijn verbeelding meteen naar de jaren ‘80. En daarbij is de koffer zo stevig dat als hij op de smalle kant rechtop staat, ik er als Odette op kan zitten.
De inhoud heeft ook wat te vertellen, of eerder, naast de outfit van clown Odette omhult de
koffer nog allerlei spullen die mogelijkheid creëren tot interactie.
Wat ik dus nog meer mee heb
Een extra vest, een wollen rok, een knuffelhond, een keukenhanddoek met een gat in, een ketting met grote houten kralen in heldere kleuren, een plastieken kralenketting, 2 waaiers, een nepbloem, een houten keukenvork, een geel zacht balletje, een bol wol, een zijden sjaaltje, een bonten kraag, … Soms kom ik iets tegen in huis of in de Kringwinkel en groeit mijn koffer aan.
Mijn materialen zijn niet nieuw, maar wel geleefd en vooral verschillend van eigenschappen:
iets hard, iets zachts, … iets concreet, iets vaags, iets kapot, … en vooral zintuigprikkelend.
Als demiclown ga ik in op kleine, subtiele spelimpulsen en hier bieden de spullen die ik mee
neem net nog beter de mogelijkheid toe. Om non-verbaal te reageren op een houding, een
blik, een gevoel, een rol die ik meen te proeven. Zit een bewoner in hoge status op zijn stoel dan voel ik de spelimpuls om deze rol te vergroten door laag te gaan zitten en de bonten kraag om te leggen. Zit een bewoonster met de ogen gesloten en lijkt ze te reageren op een zuchtje wind, dan voel ik de spelimpuls om een zijden doek langs haar wang te laten glijden.
Staat een bewoner allerlei kennis te delen, dan kan ik als tegenspel mijn krant bovenhalen
en erin op in spelen dat er wereldse zaken worden verteld.
Niets is wat het lijkt en ook soms wel
Een houten keukenspatel kan dienst doen als werktuig, een keukenhanddoek kan dienst
doen als picknicklaken, een gebreid lapje wol is een gebreid lapje wol.
De materialen voelen verschillend, geuren mogelijks, maken geluid, prikkelen visueel, …
en zo maak ik als Odette elk Levensverhaalbezoek een keuze in deze koffer vol materialen.
Bovenal, de materiaalkeuze is niet wat me tot clown maakt, maar wel óf ik de koffer open en
vervolgens wát ik ermee doe.
Elke interventie om materiaal te gebruiken is met het doel om de persoon die ik ontmoet in
het Levensverhaalbezoek te zien in wie die was en is.
Over Joke "Odette" Bosschaerts
Joke is opgeleid als ergotherapeut en dramatherapeut. Ze is heel trots dat ze al sinds 2020 mee te draait in de werking van de Demiclowns. Daarnaast werkt ze als dramatherapeut met personen met verstandelijke beperking en psychische kwetsbaarheid.
Als student en ook daarna werkte ze in woonzorgcentra. Het contact met ouderen en ook met personen met dementie intrigeert haar. Ze hebben een heel leven geleid, rollen opgenomen en losgelaten, vreugdevolle en ook vele moeilijke momenten gekend.